emigrantka .... nie męczennica ;)

Tak, jestem inna, tak wlasnie, zwyczjnie unikat.  No normalnie bialy kruk wsrod emigrantow.
Zaczynam czuc sie "samotnie"ale  w depresje mnie jeszcze to  nie wpedza  ale kto to wie...

Zarty zartami.

Chce napisac ze zyje juz wiele lat w kraju  w ktorym sie nie urodzilam i nie jest mi przykro z  tego powodu. Nie placze , nie jestem samotna i depresja mnie nie dopada.  Zyje pracuje, nauczylam sie tolerancji dla innosci ludzkich, kultorowych, narodowosciowych, nauczylam sie  ze mam to, na co zapracuje. Ze ja , w duzej mierze, jestem kreatorka  mojego losu. Ze jesli  cos co zrobilam, wybralam przynioslo nieoczekiwane, negatywne skutki to jeszcze nie koniec swiata i tyle mojej "madrosci" by sobie poprawic i na ogol da radę wyjść  na prosta. Moje polskie dziecinstwo i zagraniczna doroslosc  wzbogacilo mnie i probuje korzystać z tego  ile sie da. Bez placzu, depresji i gornolotnych wyrazenie nie robie z siebie meczennika.

Dziewne? zaczynam odnosic wrazenie ze  tak. Po tym jak Unia dala możliwości i po tych masowych wyjazdach  rodakow z kraju, czytam te wszystkie placzeliwe wpisy "biednych" emigrantow  i nie moge tego do konca ogarnąć.
Wiem ze ludzie sa  rozni, nie kazdy ma predyspozycje do zaaklimatyzowania sie w zupelnie nowym srodowisku ale to gornolotne i placzyliwe wpisy na blogach forach  czy innych stronach spolecznosciowych przyprawiaja mnie o mdlosci - za przeproszeniem.

Nie mozna miec wszystkiego  i nie wszyscy to jeszcze  zrozumieli. 

I ten brak tolerancji dla ludzi i tradycji kraju w ktorym przyszło im mieszkac...

Życie nie jest lekkie a lekko  w dzisiejszych czasach, czuc sie wyobcowanym, samotnym i melancholicznym na granicy do depresji bez wzgledu na to gdzie sie mieszka, Polska czy nie. 

Czasem zastanawiam sie czy to nie jest jakaś cecha narodowa - narzekanie. Tu źle i tam nie dobrze....